ती रात!

ती रात!

रातराणीच्या फुलांनी,
बहरली होती रात!
फुलांच्या दुनियेत,
लाभली तुझी साथ!
मृदू स्पर्श तुझा,
अन,
चांदण्यांनी सजली रात!
ओठांना ओठ टेकलेली,
अन,
थांबली होती पहाट!

मिलिंद कुंभारे

दस्तक

दस्तक

अनजानी दुनिया,
और मै तनहा,
पतझड का,
एक सुखा पत्ता.......
न जाने कैसे
जा टकराया,
दी एक दस्तक,
और खुला बंद दरवाजा.......
भीतर था एक चेहरा,
जाना पहचानासा,
कराया उसने परिचय अपना,
मुस्कान नाम था उसका,
पल दो पल उसने,
मुझे निहारा, परखा,
यूँ उदास देख मुझे,
उससे रहा न गया,
और मुस्कुराते हुए कहा,
एक गुजारिश है तुमसे,
तुम यूँही मुरझाया ना करो,
मौसमों का क्या,
आते, जाते रहते है ...........
कभी तुम
सागर किनारे टहला करो,
उन लहरों में,
जीवन है समाया
पूरा समंदर न सही,
कुछ बुंदेही समेट लो,
हथेलियों में अपने ..........
कभी तुम
अंबर की उन,
नीली नीली गहराइयों में
झाँका करो,
पूरा आसमान न सही,
थोडा आसमानी रंग,
जीवन में अपने भर लो ........
यूँ हमेशा तुम
रेगिस्तान के मुसाफिर
न बना करो,
कभी तुम,
रिमझिम बारिश में भीगा करो,
पूरी बरसात न सही,
थोड़ी बुंदे पलकों में अपनी समालो .......
हमदम मेरे,
कभी साथ मेरे चला करो,
संग मेरे,
जीवन सागर में थोडा डूबा करो ........
देखो तनहा तुम कभी न रहोगे,
जीवन से तुम बेहद प्यार करोगे ........

न जाने कब, कैसे,
एक हवा का झोंका,
आ टकराया.... और,
बंद हुआ वह दरवाजा!
पर अब मैं नहीं था तनहा,
मुझमे समाया था समंदर पूरा,
आसमानी एक रंग नीला,
मैं था भीगा भीगा सा,
जीवन सागर में,
डूबा डूबा सा ............
अब ना कोई दस्तक है,
ना कोई बंद दरवाजा,
साथ मेरे खुला आसमां,
और एक मुस्कान हमेशा ........

मिलिंद कुंभारे

ये पागल मनवा!

ये पागल मनवा!

थमसी गयी हैं जिंदगी!
रुकें  रुकेंसे हैं कदम!
फिरभी न जाने क्यूँ
किसकी राह तकें है;
ये पागल मनवा!

खोया खोया सा हैं चाँद!
रूठी रूठीसी  हैं चांदनी!
फिरभी-----------

बरसों हो गये;
बादल को गरजतें सुना नहीं;
बरखा को बरसतें देखा नहीं!
फिरभी-----------

श्याम अभी ढली नहीं;
सुबह अभी हुई नहीं!
फिरभी-----------

अब कोई किसे कैसे समझाये;
ये तेरे बावरें नैं;
क्यूँ करें हैं इंतजार?
उस ढलती हुई श्याम का;
धुंधलीसी सुबह का;
और ठंडे ठंडे पवन संग
झूमती हुई बहार का!

न जाने क्यूँ
किसकी राह तकें है;
ये पागल मनवा!

मिलिंद कुंभारे

ख़ामोशी!

ख़ामोशी!

जिंदगी को गुमराह कर;
कहीं खो गये थे हम!
मंजिलें कहीं और थी;
रास्तें कहीं और थे;
कहीं और
चल दिये थे हम!

वो आप ही है;
जिनकी आहट पाकर;
फिर संभलें है हम!

जिंदगी तो एक विराना था;
चारों ओर जैसे;
निराशाओं का अँधेरा!
वो आप ही है;
रातों के अंधेरों में;
जैसे दिन का उजाला!
हमारी जिंदगी का सवेरा!

बड़े खुशनसीब है हम;
आपके साये में;
जैसे समंदर है आप;
और किनारे-किनारे
चल दिये है हम!

फिर भी न जाने क्यूँ;
थोडा उलझें-उलझें से है हम;
आपके करीब होकर भी;
आपसे बहुत दूर है हम!

न जाने क्यूँ;
कल भी खामोश थे;
आज भी खामोश है हम!

मिलिंद कुंभारे 

गुलाबी पाकळ्या

गुलाबी पाकळ्या

गुलाबी पाकळ्या

नाजूक गुलाबी पाकळ्यामधून,
हलकेच ओघळताना, मधाचा,
एक थेंब दिसला!
क्षणभर मज कळेना,
आधी मध प्राशन करू,
कि पाकळ्याशी खेळू!
क्षण ओझरला, ऋतू बदलला,
पाकळ्या साऱ्या कोमेजल्या!
स्तब्ध मी, मज काही सुचेना,
आर्त स्वर एक, मनी कुजबुजला,
क्षणात मज आठवला,
मी चाखलेला, तो थेंब मधाचा!
नयनी दाटला, ऋतू एक ओघळला,
अन पाकळ्या साऱ्या फुलल्या!
क्षणभर मज कळेना,
कसे थांबवू, त्या बदलत्या ऋतूंना,
कसे साठवू, साचवू त्या थेंबांना,
मनमंदिरातल्या तळ्यांत माझ्या!

मिलिंद कुंभारे

गुलाबी पाकळ्या

स्वरलहरी

स्वरलहरी

सुमधुर असे गीत तुझे!
तुझ्या गीतांत सूर नवे!
अन  शब्द तुझे जणू चांदणे!

कधी कधी मज वाटतसे;
सप्तसूरातला व्हावा मी
एखादा सूर गडे!
अन गाता गाता तुजसंगे;
मैफलीत तुझ्या हरवून जावे!

कधी कधी मज वाटतसे;
विसरून जावे दुरावे तुझ्या माझ्यातले;
क्षणभर समीप तू माझ्या असावे;
अन स्वरलहरींत तुझ्या मी विलीन व्ह्वावे!

कधी कधी मज वाटतसे;
बेधुंद मी असे स्वैरभैर व्हावे;
अन अधरांतून हलकेच ओघळते;
पुष्प तव हळुवार भावनांचे;
पापण्यांत नयनांच्या अलगत मिटावे!

सुमधुर असे गीत तुझे!
तुझ्या गीतांत सूर नवे!
अन  शब्द तुझे जणू चांदणे!

मिलिंद कुंभारे

ध्यास मनाचा

ध्यास मनाचा 

कवितेत माझ्या
पाऊस असतो;
वादळ असतं;
भर दुपारचं ऊन असतं!
अन
सावलीचा आडोसा शोधीत
तहानलेल एक मन असतं!

कवितेत माझ्या
एक रम्य संध्याकाळ असते;
चांदण्यांचा  सडा असतो;
एक गुलाबी स्वप्न असते;
अन
स्वप्नात हरवलेलं
एक हळवं मन असतं!

कवितेत माझ्या
भावनांचा सागर असतो;
सागराचा किनारा असतो;
कडेला एक वयोवृद्ध झाड असतं!
अन
रस्ता हरवलेली
एक नांव  असते!

कवितेत माझ्या
एक कोरा कॅनवास  असतो;
त्यात लपलेली तीची प्रतिमा असते;
हातात एक ब्रश असतो!
अन
उमेदीचे रंग उधळणार
एक बेधुंद मन असतं!

कवितेत माझ्या
काहीच नसतं!
चोरटे शब्द असतात!
खराखुरा मात्र एक भाव असतो!
तुझ्या - माझ्या मनाचा
तो एक ध्यास असतो!
तुझ्या - माझ्या मनाशी
साधलेला तो एक संवाद असतो !

मिलिंद कुंभारे

मदिरा

मदिरा

चांदराती त्या,
पडला होता सडा चांदण्यांचा,
अन मज सोबतीला,
निशा, शीतला, चंचला,
एवढ्यातच मज भेटली,
एक मदिरा,
बघितले तिज मी,
मला खुणावताना,
जवळ येउन
म्हणाली मजला,
चाखतोस का
एक थेंब मद्याचा,
बघ क्षणात अनुभवशील,
आनंद तू स्वर्गसुखाचा,
त्याच क्षणी,
नजरेआड झाल्या त्या,
निशा, शीतला, चंचला,
अन भाळलो मी
तिच्याच मादकतेला,
चाखला एक थेंब मदिरेचा,
दुजा, तिजा, चौथा अन,
प्यालो पूर्णच प्याला,
कळलेच नाही,
कशी, केव्हा,
चढली मज
धुंद नशा!

आठवेना मज आता,
प्यालो मी किती मदिरा,
एरव्ही मी मिठीत प्रेमसिंधुच्या,
अन पहाटे असे नयनी माझ्या,
सदैव पारिजात फुललेला,
आज पहिले मी,
स्वतःच स्वतःला,
गटारात लोळलेला,
आठवे मज आता,
ती चांदरात, अन त्या,
निशा, शीतला, चंचला!

त्याच क्षणी कोसू लागलो,
त्या भाळल्या क्षणाला,
त्या क्षणिक सुखाला,
त्या फसव्या मादकतेला!

पण अजूनही मज कळेना,
हुरहूर का सारखी मनाला,
पावले माझी का वळती,
पुन्हा पुन्हा, त्याच वाटेला!
अजूनही मज कळेना,
ओढ मज का असती,
वेड मज का लावती,
अन पुन्हा पुन्हा,
मज का भाळती,
अजूनही,
तीच मदिरा!
तीच मदिरा!

मिलिंद कुंभारे

तुझ्या सावल्या!

तुझ्या सावल्या!

जाणवतो तुझा रितेपणा
जेव्हा जेव्हा मला;
काळोखीच भासू लागते;
पौर्णिमेची ती रात्र!
अन बेसुरीच असते;
 रंगलेली ती मैफल!

कळतच नाही
रविकिरणांची उधळण करीत;
केव्हा उगवते नवीन पाहट!
आता असतो मनी माझ्या;
फक्त तुझा ध्यास!
अन सुरु होतो एक प्रवास!

तेव्हा गर्दीतही असतो मी एकटा;
शोधीत फक्त पाऊल-वाटा;
तुझ्या वास्तूकडे जाणारया!
अवती भवती मला वेढलेल्या;
तुझ्या त्या अबोल सावल्या;
बेचैन करतात मज हळव्या मनाला!

पाठलाग करत तव फसव्या सावल्यांचा;
येउन पोहोचतो, दूर कोठेतरी!
तेव्हा सुर्य अस्ताला गेलेला!
अन मीही स्थिरावलेला!
अगदी एकाकी एकटा!

आता सोबतीला असतात
सागराच्या त्या स्तब्ध लाटा;
धुसर-धुसर दिसणाऱ्या वाटा;
अन मंदावलेल्या त्या तारका!

आता सोबतीला असते;
एक काळोखी रात्र!
तिच्या असण्याची एक चाहूल;
तिच्या नसण्याची  मात्र मनी एक खंत!

मिलिंद कुंभारे

चोर-बाजार शब्दांचा!

चोर-बाजार शब्दांचा!

का मांडतोस तू;
चोर-बाजार शब्दांचा!
अन करतोस उपहास;
तिच्या माझ्या भावनांचा!

कधी कॉपी पेस्ट करून;
चोरोतोस तू;
त्याचं गुलाबी स्वप्नं!
तर कधी तिचं गोड हसणं!

तसंच कॉपी पेस्ट करून;
भरशील का तू;
तिच्या रिकाम्या घागरीत;
नभातल चांदणं!
होतील का
तिच्या डोळ्यांतील
अश्रूंची फुलं!
अन
उकलशील का?
जन्म अन मृत्यू मधलं;
अंतर एका श्वासाचं !

मिलिंद कुंभारे

पावसाळा!

पावसाळा!

कळतच नाही;
हरवतो कुठे;
गंध ओल्या मातीचा;
अन केव्हा संपतो;
पावसाळा!

आता ग्रीष्म;
आयुष्याला चिकटलेला;
मंजिल जवळ असताना;
रस्ता मात्र लांबलेला!

आता
ओंजळीतलं चांदणं निसटलेलं
उंच उंच भरारी घेणारं मन;
थांबलेलं, खचलेलं
अन
पायाखालची वाळू सरकल्यागत होतं!
पुनवेच्या रातीचं स्वप्न धुक्यांआड विरून जातं!

तरीही का कुणास ठाऊक;
माणूस मात्र जगत असतो;
जगण्यासाठी रोज रोज मरत असतो!
सागरातल्या लाटांमधला जिवंतपणा;
डोळ्यांत साठवत;
मनात दाटलेला पाऊस;
पापण्याआड दडवत;
तो मात्र आसुसलेला;
जणू
कित्येक दिवसांचा तहानलेला;
पुन्हा एकदा
त्याच पावसात चिंब भिजायला!
शोधीत पुन्हा
हरवलेला गंध तो ओल्या मातीचा!

मिलिंद कुंभारे

मन वढाय वढाय

 मन वढाय वढाय

मन वढाय वढाय, उभ्या पीकातलं ढोर । किती हाकला हाकला, फिरी येतं पिकांवर ।।
मन मोकाट मोकाट, त्याले ठायी ठायी वाटा । जशा वार्‍यानं चालल्या, पानावर्हल्यारे लाटा ।।
मन लहरी लहरी, त्याले हाती धरे कोन? । उंडारलं उंडारलं जसं वारा वाहादन ।।
मन जह्यरी जह्यरी, याचं न्यारं रे तंतर आरे । इचू साप बरा, त्याले उतारे मंतर ।।
मन पाखरू पाखरू, त्याची काय सांगू मात?। आता व्हतं भुईवर, गेलं गेलं आभायात ।।
मन चप्पय चप्पय, त्याले नही जरा धीर । तठे व्हयीसनी ईज, आलं आलं धर्तीवर ।।
मन एवढं एवढं, जसा खाकसचा दाना । मन केवढं केवढं? आभायात बी मायेना ॥
देवा, कसं देलं मन आसं नही दुनियात । आसा कसा रे तू योगी काय तुझी करामत ॥
देवा, आसं कसं मन? आसं कसं रे घडलं । कुठे जागेपनी तूले असं सपनं पडलं ॥

कवयित्री – बहिणाबाई चौधरी

निवडुंग!

निवडुंग! 

निवडुंग!

अपयश,
मनाच्या वाळवंटात,
उगवलेलं निवडुंग!
बोचतंय मला रात्रंदिवस,
असह्य करतंय,
जगणं माझं!

सूर्य रोज उदयास येतो,
उधळीत आशेची किरणं!
पण डोळ्यांसमोर माझ्या,
फक्त निराशेचं धुकं!
झुरतय मन,
बघाया धुक्यांआड,
लपलेला वसंत!

पण किळसवानं, अर्थहिन
असतंय ते जगणं,
अगदी एकाकी एकट,
शोधीत हरवलेलं,
स्वतःचच अस्तित्व!
कधी वाटतं करून टाकावा,
त्या क्षणभंगुर जीवनाचा अंत!
पण तेही असतं अवघड!

मग  उरतंय,
एकट्याचच एकलकोंड विश्व!
शून्यात अडकलेलं,
जिथं सोबतीला असतं,
फक्त निवडुंग!
अन
बोचणाऱ्या काट्यांची,
गोळा-बेरीज करत,
कसं -बसं मरत-मरत जगणं!
जणू  न उमगलेलं एक कोडं!

मिलिंद कुंभारे

निःशब्द

निःशब्द

काळोखलेल्या असताना;
साऱ्याच वाटा;
दूर कोठेतरी;
उजेड दिसला!
वाटलं, झोपडीत तुझ्या;
तेवणारा दीप असावा;
पण भुरळ घाली;
लुकलुकता काजवा तो;
समीप जाता;
दूर जाहला;
सोडून मागे;
अंधार सारा!

आठवणींच्या विश्वातून;
दूर लोटले जेव्हा स्वतःला;
क्षणभर स्तब्ध झाल्या;
सगरीच्या त्या
सळसळत्या लाटा!
स्तब्ध झाली पानें  फुलें!
अन स्तब्ध आसमंत सारा!
अशातच वाऱ्याची;
ती सहज झुळूक;
अस्तब्ध करून गेली;
त्या शांत लाटांना!
अन उफाळून गेली;
मज अंतरीच्या वेदनांना;
अन मनी कोंडलेल्या
भावतरंगांना!

कधीकाळी मीच छेडलेल्या;
त्या बेसूर तारा;
अस्वस्थ करीत होत्या;
मज हळव्या मनाला!
आता
गांव मनातले थांबले होते;
सरल्या वाटेवरती;
अन थांबली होती;
तुजसवे गायलेली;
ती  कित्येक गाणी!

आता
जणू शब्द गोठलीत माझी;
थिजलित आसवंही सगळी;
अन
निःशब्द झालोय मी
कायमचा!

मिलिंद कुंभारे