प्रश्नचिन्ह

प्रश्नचिन्ह

नातं तुझ नी माझं, होतं शब्दांपलीकडलं;

नव्हती कुठली उणीव, अन् राग, लोभ, मत्सर.

मनात माझ्या वसलेलं एक गावं, नदीकाठचं;

अन् तुला आवडायचं शहर ते गजबजलेलं.

तुझं ते सहज शब्दांत व्यक्त होणं;

अन् अव्यक्त सारं, माझं प्रेम वेडं !

मी एक वादळ, तू रिमझिम पाऊस;

होतं तरीही अतूट, नातं तुझं नी माझं !

तू श्वास माझा, अन् विश्वासाचं नाव दूजं !

तू स्वप्न कालचं कि उफाळलेलं ते सत्य वेगळं !

कळेना गावं माझं आज का दंगलीने पेटलं?

नात्यात तुझ्या नी माझ्या हे कसले प्रश्नचिन्ह?

                        मिलिंद

इश्क

मेरी गलियोंसे जब भी गुजरो
रफ़्तार जरा तुम धीमे रखना ...
क्या पता, ठहरा हुआ वो लम्हा
तुम्हे फिरसे मेरी ओर ले चले .....

आजही का तू किनाऱ्याशी?

आजही का तू किनाऱ्याशी?

सांजवेळी आज पुन्हा सावली होऊन तू

का अताशा छेडते? ते धुंद सुमधुर गीत तू .....

रंगली सूरेल आहे गीतसंध्या अजुनही

चंद्र तारे आसमंती, तूच तू का अंतरी? .....

भास का वेळी अवेळी? सांगना आहेस तू

प्रेम माझे तूच पहिले, श्वास माझा तू जणू ......

साचलेल्या वेदनांना मी सखे रोखू कसे?

आजही का तू किनाऱ्याशी? तळ जरा गाठ तू ......

साद माझी ऐकना, मंदावल्या जर तारका

ज्योत तू हो ना, विसर अंधार, हो तू काजवा ......

                        मिलिंद कुंभारे  

मेरा भारत

कलम से लिखना छोड़ दिया है हमने

कलम से लिखना छोड़ दिया है हमने
जबसे निगाहों को मेरी पढ़ लिया है तुमने ....

कागज पे लिखना छोड़ दिया है हमने
जबसे धडकनों को मेरी थाम लिया है तुमने 

मिलिंद कुंभारे 

सफ़र

(यह कविता समर्पित है अरुणा शानबाग को जो ४२ वर्षों तक कोमा में रही और जीवन और मरण के बीच संघर्ष करती रहीं।)

सफ़र

अँखियों में उसकी
ठहरा हुआ-सा समंदर था
बस कुछ सिसकियाँ
और टुटा हुआ एक ख़्वाब था …………

अनकहा-सा कोई दर्द था
अनसुना-सा कोई राग था
बस बेवजह
वह दिल का धड़कना था …………

न कोई सुबह,
न शाम का पता था
सफर जीवन का
मानो थम सा गया था ................

मृत्यु शैय्या पे
बरसों बिखरा जीर्ण शरीर था
न कोई दवा,
न कोई मरहम था …………

एक प्रश्न-सा मन में उठा है 
जीवन और मरण के बीच
क्यूँ था उम्रभर का फासला ?

एक प्रश्न-सा मन में उठा है
क्या यही जीवन की अनबूझ पहेली है ?
क्या यही जीवन है ?

मिलिंद कुंभारे

आस वेडी जगण्याची

ही कविता ४२वर्षे मृत्त्युशी झुंजणाऱ्या अरुणा nurse ला समर्पित......

आस वेडी जगण्याची

थिजलेल्या डोळ्यांत तिच्या
गोठलेला पाऊस होता
अधांतरिच आयुष्याच्या
श्वास जणू थांबला होता........

आसवे जरी आटली
नजर मात्र होती बोलकी
ती झुंज होती मृत्युशी
कि आस वेडी जगण्याची..........

स्वप्ने सारी राहिली अधूरी
कोरडाच सारा जन्म जाहला
मेघ नाही कधीच बरसला
नाही कळले कधी संपला प्रवास तिचा...........

अनुत्तरित  एक प्रश्न मनाला
जगण्यावर करावे मी प्रेम कितीदा?
का अव्यक्त असाव्या व्यथा वेदना ?
तेव्हा का नसावा मृतत्युचा मार्ग मोकळा ?

मिलिंद कुंभारे