 |
| ते वयच तसे असते! |
खळाळनाऱ्या
धबधब्यासारखे!
हसते, खिदळते,
वाट सापडेल,
तिथे पळते!
भान नसे,
त्याज कुणाचे,
भय नसे,
त्याज कुठले!
ठेच लागून,
कित्येकदा पडते!
अन,
स्वत:च स्वत:ला,
पुन्हा पुन्हा सावरते!
राग, लोभ,
मोह, माया,
त्यज नसे,
निरागस असते,
सारे कसे!
बघता बघता,
ते तारुण्य गाठते!
अन
मन फुलपाखरू होते,
उंच, उंच उडते!
आता नसती त्याची,
धरतीवर पाऊलें!
स्वप्नातच ते रमते,
तिच्यातच ते गुंतते,
त्याच्याशीच ते बोलते!
कळतच नाही, कधी ते
वार्धक्य येउन ठेपते!
आता
तन थकलेले,
मन खचलेले,
व्यथा, वेदनांचे,
नयनी मेघ दाटलेले!
अन
ऋतू आयुष्यातले,
सगळेच हरवलेले!
ते वयच तसे असते!
ते वयच तसे असते!
ते वयच तसे असते!
मिलिंद कुंभारे
No comments:
Post a Comment
अप्रतिम, सुंदर, छान