अधुरे स्वप्न

अधुरे स्वप्न

आयुष्याच्या  विचित्र  त्या वळणावरती जेव्हा तू भेटली
सत्य एक सांगून गेली, सत्य दुजे मनी दडवून गेली ……

मिलनाची चाहूल लागण्या आधीच दिशा तू बदलली
अन मज हळव्या मनाला एकाकी कशी तू  सोडून गेली……

पाणावलेल्या पापण्या पलीकडे गुपितं सारी तू लपवली
गूढ तुझिया मनीचे न सांगताच, मज तू रडवून गेली ……

कधीकाळी तुजसाठी एक कविता मी होती लिहिली
काळजावर कोरले शब्द माझे, अलगद तू मिटवून गेली ……

आता सरल्या कितीच रात्री, दिसहि कित्येक लोटली
पुन्हा आठवण तुझी अधुऱ्या त्या क्षणांत मज हरवून गेली ……

मिलिंद कुंभारे

तुला आठवू पाहतो मी

                                                                     

 तुला आठवू पाहतो मी

कधी बंध तुटले, कधी स्वप्न विरले
निसटले कसे क्षण सुखाचे, कळेना ….

कधी पाश सुटली, कशी प्रीत विटली
हरवले कुठे दिस गुलाबी, कळेना ……

कितीदा तुला रोखले, साहले मी
तरीही तुझी पावले का वळेना? ……

कितीही मनाशी ठरवले जरी मी
तुला विसरण्याचे मला का जमेना?……

जरीही बदलली दिशा तू स्वत:ची
तरी का मला आठवे तू? कळेना ……

मिलिंद कुंभारे

स्वप्नामधेच का रे तू भेटशी?

   
स्वप्नामधेच का रे तू भेटशी?

आयुष्य थांबल्याचा हलकाच भास झाला
तेव्हा सुरु नव्याने माझा प्रवास झाला ….

स्वप्नामधेच का रे तू भेटशी? कळेना!
प्रत्येक रात्र, दिनही माझा उदास झाला ….


माझ्या मनास वेड्या चाहूल लागली अन
असशील भोवती तू हळुवार भास झाला ….

शोधीत श्वास, गंधित क्षण ते, तुझ्यात होते
पण व्यर्थ का असा रे सारा प्रयास झाला ….

मी जीवना तुझा रे! जेव्हा हिशोब लिहिला 
त्याचा उगाच माझ्या जगण्यास त्रास झाला ….

मिलिंद कुंभारे

कशी गीत गाऊ

कशी गीत गाऊ

कळेना कधी गुंतले, संपले मी
तरीही कुठे बावरी, चालले मी …

जरी पारखी मी तुझ्या संगतीला
सुखांशी तरीही जणू भांडले मी …

जराशी जराशी अता राहिले मी
व्यथा, वेदनांनी जणू वेढले मी …

जुनेरे कसे गीत गावे नव्याने?
अता आटली आसवे, गोठले मी …

कसे आवरू सावरू मी स्वत:ला
कळेना कधी थांबले, भंगले मी ….

किती देत राहू मला मी दिलासे
तुझ्या आठवांनी मला जाळले मी ….

मिलिंद कुंभारे

ऋतू प्रेमरंगी

ऋतू प्रेमरंगी

मला आठवेना, तुला आठवेना
कशी  कोण जाणे, कधी भेट झाली ……

कशी सांज आली, कधी रात झाली
कळेना जराही, मलाही तुलाही ……

नभी चांदण्यांची, किती आज गर्दी
सखी ये जराशी, अशी बाहुपाशी……

अता सोसवेना, दुरावा जराही
सखी सांजवेळी, जरा घे उभारी ……

नको साथ सोडू, अश्या सांजवेळी,
नको बंध तोडू, ऋतू प्रेमरंगी……

तुझा ध्यास सखये, किती प्रीत न्यारी
कळेना तरी, का मना वेड लावी ???

मिलिंद कुंभारे

अंतरीची वेदना

अंतरीची वेदना 

रोजच्या स्वप्नात माझ्या, येउनी जातेस तू
आसवांचा प्रांत मागे, सोडुनी जातेस तू ……

बांध माझ्या भावनांचा, फोडुनी जातेस तू
अंतरीच्या वेदनांना, छेडुनी जातेस तू ……

सांजवेळी तारकांना, पेटवुन जातेस तू
काळजाशी घाव ओला, ठेवुनी जातेस तू ……

सागराच्या वादळाला, झेलुनी जातेस तू
रंगलेला डाव सारा, मोडुनी जातेस तू ……

रेशमाच्या बंधनाला, तोडुनी जातेस तू
श्वास माझा गुंतलेला, रोखुनी जातेस तू ……

मिलिंद कुंभारे

गुंतल्या रे वेड्या मना

गुंतल्या रे वेड्या मना

बघ नयनी तू माझ्या,
तोच धुंद पावसाळा,
भिजून घे चिंब जरा,
देह असा तहानेला......

छेड पुन्हा एकदा तू,
नाजुकशा पाकळ्यांना,
बघ आठवून जरा,
शहारल्या त्या क्षणांना.....

सख्या नकोस  हरवू ,
गर्द धुक्यांत स्वतःला,
बघ पल्याड जरासा,
ऋतू भरात आलेला ……

न्हाहून घे चांदराती,
नको विझवू तारका,
संधीकाली येते पहा
आर्त स्वरातील हाका  ……

गुंतल्या रे वेड्या मना,
नको रोखू श्वास असा,
सोड अंधार मनीचा,
जरा लांब घे उसासा ……

मिलिंद कुंभारे

ग़ज़ल

ग़ज़ल

कहूँ तो क्या कहूँ ?
तुम्हे मैं
कल्पना कहूँ,
ग़ज़ल कहूँ,
या कविता कहूँ .........

नाम से कल्पना कहलाती हो,
पर यथार्थ में विस्वास रखती हो,
छवि छोटीसी दिखती हो,
पर सोच बड़ी तुम रखती हो ........

राह कितनी भी कठिन हो,
कभी न तुम डगमगाती हो,
सच्चाई की राह चलती हो,
निगाहें ऊँची, हौसलें बुलंद रखती हो .......

रातें तनहाइयों में गुजारा करती हो,
पर दिन में सारा जहाँ साथ लिए चलती हो,
गम ए ग़ज़ल दिल में छिपाएं, सदा मुस्कुराती हो,
वक्त को पीछे छोड़, समय से आगे तुम रहती हो ............

मेरी कविता में महज तुम एक कल्पना हो,
पर न जाने क्यूँ, दिल कहता हैं,
शायद, अपने आपमें, लम्हों में बिखरी हुईसी,
तुम एक ग़ज़ल हो ...........

मिलिंद कुंभारे

पाऊस अंतरीचा

पाऊस अंतरीचा 

अबोल त्या भावना,
शब्दांत मी गुंफता,
पाऊस अंतरीचा,
नयनातून बरसला ….

मिलिंद कुंभारे

काळरात्र….

काळरात्र…

स्वप्नी मी
असा रंगलेला,
रात्र ती काळोखी,
वाट ती अंधारलेली,
ध्येयवेडा मी,
घेतली स्वैर भरारी!

तुटलेल्या पंखांची,
जेव्हा जाण झाली,
तेव्हा हळूच जाग आली,
भांबावलेल्या नयनांना,
उष:कालाची प्रतीक्षा होती,

पण छे,
काळरात्रच होती ती!

मिलिंद कुंभारे

गूढ जीवनाचे

गूढ जीवनाचे

वळणे जीवनी
कितीच असती
कधी  साधे सोपे
काही आड रस्ते

कंपने  धरणी
उधाण सागरी
भय ते मृत्यूचे
मज क्षणोक्षणी

कधी वाटतसे
स्वच्छंदी जगावे
घ्यावे ठरवून
आयुष्य आपले

गीत जीवनाचे
तुजसवे गावे
गूढ जगण्याचे
उमजून घ्यावे

मिलिंद कुंभारे

धुंद नशा

धुंद नशा

धुंद नशा

डोळ्यांत तुझ्या धुंद नशा,
अन बेधुंदशा साऱ्या दिशा,
श्वास  माझा मी रोखू कसा ….

दृष्टीपुढे सारखी छवी तुझी,
अन जादुई  तुझी अदा,
श्वास  माझा मी रोखू कसा ….

ओठ तुझे गुलाबी पाकळ्या,
यौवनाचा एक मधुर प्याला,
श्वास  माझा मी रोखू कसा ….

मन माझे वेडे पिसे,
अन एकांत हा जीवघेणा,
श्वास  माझा मी रोखू कसा ….

वाटते प्यावे माधुरी तुझी,
तुझ्यासवे व्हावे बेधुंद मी,
अन सोडावा उश्वास जरासा….

मिलिंद कुंभारे 

गुज माझिया मनीचे……

गुज माझिया मनीचे……

स्तब्ध सारी राने वने,
स्तब्ध नदीचे किनारे,
सांग सखी छेडू कसे,
तुज प्रीतीचे तराणे……. 
 
वारे भन्नाट वाहती ,
बेधुन्दशी पाने फुले,
प्रिये तुज सांगू कसे,
गुज माझिया मनीचे……

सांज वेळी नभ निळे,
चंद्र, संगती चांदणे, 
कसे सजणी थांबवू ,
ऋतू नयनी दाटले ……

मिलिंद कुंभारे

काश .....

काश .....
उस मदभरी, मदहोश शाम में
कोई हमसफर, हमनशीं होता,
जो यूँही पढ़ लेता, मेरी खामोश निगाहोंको,
महसूस कर लेता, मेरी दिल की धड़कनोंको .......
उस शाम का मंजर कुछ और होता .......
यूँ मुसाफिर की तरह न भटकते रहते हम,
अपना भी कोई आशियाना होता ......
बंजर सी उस धरती पर,
बस एक एहसास तेरा,
खिलता हुआ गुलाब होता ....
काश .....
उस मदभरी, मदहोश शाम में
कोई हमसफर, हमनशीं होता ........

 मिलिंद कुंभारे

तुझे नसणे … स्वप्न अधुरे ……

तुझे नसणे … स्वप्न अधुरे ……

 
तुझे नसणे
जगण्यास माझ्या
ग्रहण जसे
स्वप्नवत सारे
स्वप्नातच तुझे भेटणे
अंश मी तुझे
कि माझ्यातच
अंश तुझे
चाहूल तुझी
कि भास मनाचे ……

दिस सरले
ऋतू बदलले
नभ एक चिमुकले
ओंजळीत माझ्या
नकळत  अवतरले
त्याचे बिलगणे
त्याचे खिदळणे
बा~ बा ~ असे
बोबडेच बोलणे
सारेच कसे लुभावणे ……

मज कळेना
तुझे नसणे
खंत असे
कि तुझे असणे
सत्य दुजे
दु:ख अंतरीचे
कि सुख परतीचे
आभास म्हणावे
कि मज आशिष तुझे
क्षण फसवे
खेळ नियतीचे
कि गतजन्मीचे
तुझे, स्वप्न अधुरे ……

मिलिंद कुंभारे

म्हातारीची व्यथा

म्हातारीची व्यथा

गावच्या एका
पडक्या घरात,
रहायची,
एक म्हातारी,
एकाकी एकटी,
थोडीशी थकलेली,
थोडीशी खचलेली,
शांत अन सदैव,
हसरी!
तिने झेलली होती,
कित्येक पावसाळी,
अन सोसली,
कित्येक उन्हाळी,
तरीही स्थितप्रज्ञ ती,
नाही कधी स्थिरावली,
धुणी भांडी अन केरसुणी,
हिच तिची दैनंदिनी,
तरीही आयुष्याशी,
ती सदैव झुंजली,
सखा नव्हता सोबती,
असली अनपढ अनाडी,
तिने पोराबारासनी,
योग्य ती यशाची,
दिशा दाखवली!
फाटकीच चोळी,
अन फाटकीच लुगडी,
तरीही समाधानी,
अशी ती जगावेगळी,
तिने कधी न रचली,
स्वप्ने मोठी मोठी!

नातवंडासनी,
अंगाखांद्यावर खेळवावे,
सुने मुलांच्या सहवासांत,
आयुष्य घालवावे,
उरले सुरले,
त्यांचाच सुखांत,
सुख आपले समजावे,
हेच तिचे स्वप्न खरे,
स्वप्न म्हणावे,
कि अंतरंग तिचे!
नको होते तिला,
आभाळ सारे,
अन चंद्र तारे,
नको होते ते,
उंच उंच इमारतीमधले ,
अलिशान बंगले,
सातही समुद्र,
तिच्या डोळ्यांत,
होते डबडबले,
फुटता बांध,
पूर वेदनांचे,
दिसले असते,
मनामनांत डबके,
साचले असते,
पण थिजवले होते,
सगळेच ह्रिदयात तिने,
गोठवले होते,
सगळेच डोळ्यांत तिने,
तृप्त म्हणावे,
कि अतृप्त राहिले सारे,
स्वार्थी सगळे,
तिज स्वार्थी म्हणाले,
वेड्या जगाने,
तिज वेडे ठरवले,
तरीही धडधडती,
म्हातारीची स्पंदने,
कुणा कसे ऐकू न आले,
कि ऐकूनही सारे,
मुके बहिरे झाले,
समजून हे सारे,
खेळ नियतीचे,
म्हातारीने गोठवले,
रक्त स्वत:चे,
अन त्यागले प्राण रे,
केलीत मुक्त बंधने,
फसव्या नात्यांचे,
झटकलीत ओझें,
रिकाम्या स्वासांचे!
मिलिंद कुंभारे

फिजा

फिजा 

न जाने कौनसा
वह दौर था,
चारों ओर,
ख़ामोशी,
और सन्नाटा था,
मन में कई उमंगें,
पर खोया खोया सा,
गुमशुदा, गुमसुमसा,
भटका हुआ,
मै एक मुसाफिर था,
उम्र से लम्बी,
उन राहों पर,
मंजिलें तलाशता,
चट्टानों से टकराता,
तूफानों से झुंजता ,
तिनका तिनका,
बिखरा बिखरा सा!

न जाने वह कौन थी,
हवा थी, फिजा थी,
न जाने क्या थी,
झीलसी गहरीं आखों में,
समंदर नीला नीला सा,
जीवन सारा उसमे समाया था,
जिंदगी के  करीब,
मैंने मुझको पाया था,
अधमरिसी सांसों में,
सपना एक उमड़ा था,
आज मेरी बाँहों में,
सिमटी थी सारी वादियाँ,
मन में जगा एक अरमान था,
जिंदगी  के करीब,
मैंने मुझको पाया था!

मिलिंद कुंभारे

ज्ञान का सागर!

ज्ञान का सागर!

किनारे किनारे चले थे हम,
अनजानी सी थी राहें,
अनकहिंसी थी मंजिले!

वो आपही है जिन्होंने;
सागर की गहराईओं से
ज्ञात कराया;
सही दिशाओंसे
परिचित कराया;
और एक विशाल दृष्टी का
एहसास दिलाया!

अब रास्तें बहुत लंबे नजर आतें है;
मंजिलें और भी है;
मंजधार में फसें है हम;
एक उलझन सी है;
आपको अलविदा कैसे कहें हम!

काश! वक्त को रोंक लेते हम;
कुछ क्षण, कुछ पल;
ज्ञान के सागर में;
थोडा और डूब लेते हम!

मिलिंद कुंभारे
http://britmilind.blogspot.com/

ती रात!

ती रात!

रातराणीच्या फुलांनी,
बहरली होती रात!
फुलांच्या दुनियेत,
लाभली तुझी साथ!
मृदू स्पर्श तुझा,
अन,
चांदण्यांनी सजली रात!
ओठांना ओठ टेकलेली,
अन,
थांबली होती पहाट!

मिलिंद कुंभारे

दस्तक

दस्तक

अनजानी दुनिया,
और मै तनहा,
पतझड का,
एक सुखा पत्ता.......
न जाने कैसे
जा टकराया,
दी एक दस्तक,
और खुला बंद दरवाजा.......
भीतर था एक चेहरा,
जाना पहचानासा,
कराया उसने परिचय अपना,
मुस्कान नाम था उसका,
पल दो पल उसने,
मुझे निहारा, परखा,
यूँ उदास देख मुझे,
उससे रहा न गया,
और मुस्कुराते हुए कहा,
एक गुजारिश है तुमसे,
तुम यूँही मुरझाया ना करो,
मौसमों का क्या,
आते, जाते रहते है ...........
कभी तुम
सागर किनारे टहला करो,
उन लहरों में,
जीवन है समाया
पूरा समंदर न सही,
कुछ बुंदेही समेट लो,
हथेलियों में अपने ..........
कभी तुम
अंबर की उन,
नीली नीली गहराइयों में
झाँका करो,
पूरा आसमान न सही,
थोडा आसमानी रंग,
जीवन में अपने भर लो ........
यूँ हमेशा तुम
रेगिस्तान के मुसाफिर
न बना करो,
कभी तुम,
रिमझिम बारिश में भीगा करो,
पूरी बरसात न सही,
थोड़ी बुंदे पलकों में अपनी समालो .......
हमदम मेरे,
कभी साथ मेरे चला करो,
संग मेरे,
जीवन सागर में थोडा डूबा करो ........
देखो तनहा तुम कभी न रहोगे,
जीवन से तुम बेहद प्यार करोगे ........

न जाने कब, कैसे,
एक हवा का झोंका,
आ टकराया.... और,
बंद हुआ वह दरवाजा!
पर अब मैं नहीं था तनहा,
मुझमे समाया था समंदर पूरा,
आसमानी एक रंग नीला,
मैं था भीगा भीगा सा,
जीवन सागर में,
डूबा डूबा सा ............
अब ना कोई दस्तक है,
ना कोई बंद दरवाजा,
साथ मेरे खुला आसमां,
और एक मुस्कान हमेशा ........

मिलिंद कुंभारे

ये पागल मनवा!

ये पागल मनवा!

थमसी गयी हैं जिंदगी!
रुकें  रुकेंसे हैं कदम!
फिरभी न जाने क्यूँ
किसकी राह तकें है;
ये पागल मनवा!

खोया खोया सा हैं चाँद!
रूठी रूठीसी  हैं चांदनी!
फिरभी-----------

बरसों हो गये;
बादल को गरजतें सुना नहीं;
बरखा को बरसतें देखा नहीं!
फिरभी-----------

श्याम अभी ढली नहीं;
सुबह अभी हुई नहीं!
फिरभी-----------

अब कोई किसे कैसे समझाये;
ये तेरे बावरें नैं;
क्यूँ करें हैं इंतजार?
उस ढलती हुई श्याम का;
धुंधलीसी सुबह का;
और ठंडे ठंडे पवन संग
झूमती हुई बहार का!

न जाने क्यूँ
किसकी राह तकें है;
ये पागल मनवा!

मिलिंद कुंभारे

ख़ामोशी!

ख़ामोशी!

जिंदगी को गुमराह कर;
कहीं खो गये थे हम!
मंजिलें कहीं और थी;
रास्तें कहीं और थे;
कहीं और
चल दिये थे हम!

वो आप ही है;
जिनकी आहट पाकर;
फिर संभलें है हम!

जिंदगी तो एक विराना था;
चारों ओर जैसे;
निराशाओं का अँधेरा!
वो आप ही है;
रातों के अंधेरों में;
जैसे दिन का उजाला!
हमारी जिंदगी का सवेरा!

बड़े खुशनसीब है हम;
आपके साये में;
जैसे समंदर है आप;
और किनारे-किनारे
चल दिये है हम!

फिर भी न जाने क्यूँ;
थोडा उलझें-उलझें से है हम;
आपके करीब होकर भी;
आपसे बहुत दूर है हम!

न जाने क्यूँ;
कल भी खामोश थे;
आज भी खामोश है हम!

मिलिंद कुंभारे 

गुलाबी पाकळ्या

गुलाबी पाकळ्या

गुलाबी पाकळ्या

नाजूक गुलाबी पाकळ्यामधून,
हलकेच ओघळताना, मधाचा,
एक थेंब दिसला!
क्षणभर मज कळेना,
आधी मध प्राशन करू,
कि पाकळ्याशी खेळू!
क्षण ओझरला, ऋतू बदलला,
पाकळ्या साऱ्या कोमेजल्या!
स्तब्ध मी, मज काही सुचेना,
आर्त स्वर एक, मनी कुजबुजला,
क्षणात मज आठवला,
मी चाखलेला, तो थेंब मधाचा!
नयनी दाटला, ऋतू एक ओघळला,
अन पाकळ्या साऱ्या फुलल्या!
क्षणभर मज कळेना,
कसे थांबवू, त्या बदलत्या ऋतूंना,
कसे साठवू, साचवू त्या थेंबांना,
मनमंदिरातल्या तळ्यांत माझ्या!

मिलिंद कुंभारे

गुलाबी पाकळ्या

स्वरलहरी

स्वरलहरी

सुमधुर असे गीत तुझे!
तुझ्या गीतांत सूर नवे!
अन  शब्द तुझे जणू चांदणे!

कधी कधी मज वाटतसे;
सप्तसूरातला व्हावा मी
एखादा सूर गडे!
अन गाता गाता तुजसंगे;
मैफलीत तुझ्या हरवून जावे!

कधी कधी मज वाटतसे;
विसरून जावे दुरावे तुझ्या माझ्यातले;
क्षणभर समीप तू माझ्या असावे;
अन स्वरलहरींत तुझ्या मी विलीन व्ह्वावे!

कधी कधी मज वाटतसे;
बेधुंद मी असे स्वैरभैर व्हावे;
अन अधरांतून हलकेच ओघळते;
पुष्प तव हळुवार भावनांचे;
पापण्यांत नयनांच्या अलगत मिटावे!

सुमधुर असे गीत तुझे!
तुझ्या गीतांत सूर नवे!
अन  शब्द तुझे जणू चांदणे!

मिलिंद कुंभारे

ध्यास मनाचा

ध्यास मनाचा 

कवितेत माझ्या
पाऊस असतो;
वादळ असतं;
भर दुपारचं ऊन असतं!
अन
सावलीचा आडोसा शोधीत
तहानलेल एक मन असतं!

कवितेत माझ्या
एक रम्य संध्याकाळ असते;
चांदण्यांचा  सडा असतो;
एक गुलाबी स्वप्न असते;
अन
स्वप्नात हरवलेलं
एक हळवं मन असतं!

कवितेत माझ्या
भावनांचा सागर असतो;
सागराचा किनारा असतो;
कडेला एक वयोवृद्ध झाड असतं!
अन
रस्ता हरवलेली
एक नांव  असते!

कवितेत माझ्या
एक कोरा कॅनवास  असतो;
त्यात लपलेली तीची प्रतिमा असते;
हातात एक ब्रश असतो!
अन
उमेदीचे रंग उधळणार
एक बेधुंद मन असतं!

कवितेत माझ्या
काहीच नसतं!
चोरटे शब्द असतात!
खराखुरा मात्र एक भाव असतो!
तुझ्या - माझ्या मनाचा
तो एक ध्यास असतो!
तुझ्या - माझ्या मनाशी
साधलेला तो एक संवाद असतो !

मिलिंद कुंभारे

मदिरा

मदिरा

चांदराती त्या,
पडला होता सडा चांदण्यांचा,
अन मज सोबतीला,
निशा, शीतला, चंचला,
एवढ्यातच मज भेटली,
एक मदिरा,
बघितले तिज मी,
मला खुणावताना,
जवळ येउन
म्हणाली मजला,
चाखतोस का
एक थेंब मद्याचा,
बघ क्षणात अनुभवशील,
आनंद तू स्वर्गसुखाचा,
त्याच क्षणी,
नजरेआड झाल्या त्या,
निशा, शीतला, चंचला,
अन भाळलो मी
तिच्याच मादकतेला,
चाखला एक थेंब मदिरेचा,
दुजा, तिजा, चौथा अन,
प्यालो पूर्णच प्याला,
कळलेच नाही,
कशी, केव्हा,
चढली मज
धुंद नशा!

आठवेना मज आता,
प्यालो मी किती मदिरा,
एरव्ही मी मिठीत प्रेमसिंधुच्या,
अन पहाटे असे नयनी माझ्या,
सदैव पारिजात फुललेला,
आज पहिले मी,
स्वतःच स्वतःला,
गटारात लोळलेला,
आठवे मज आता,
ती चांदरात, अन त्या,
निशा, शीतला, चंचला!

त्याच क्षणी कोसू लागलो,
त्या भाळल्या क्षणाला,
त्या क्षणिक सुखाला,
त्या फसव्या मादकतेला!

पण अजूनही मज कळेना,
हुरहूर का सारखी मनाला,
पावले माझी का वळती,
पुन्हा पुन्हा, त्याच वाटेला!
अजूनही मज कळेना,
ओढ मज का असती,
वेड मज का लावती,
अन पुन्हा पुन्हा,
मज का भाळती,
अजूनही,
तीच मदिरा!
तीच मदिरा!

मिलिंद कुंभारे

तुझ्या सावल्या!

तुझ्या सावल्या!

जाणवतो तुझा रितेपणा
जेव्हा जेव्हा मला;
काळोखीच भासू लागते;
पौर्णिमेची ती रात्र!
अन बेसुरीच असते;
 रंगलेली ती मैफल!

कळतच नाही
रविकिरणांची उधळण करीत;
केव्हा उगवते नवीन पाहट!
आता असतो मनी माझ्या;
फक्त तुझा ध्यास!
अन सुरु होतो एक प्रवास!

तेव्हा गर्दीतही असतो मी एकटा;
शोधीत फक्त पाऊल-वाटा;
तुझ्या वास्तूकडे जाणारया!
अवती भवती मला वेढलेल्या;
तुझ्या त्या अबोल सावल्या;
बेचैन करतात मज हळव्या मनाला!

पाठलाग करत तव फसव्या सावल्यांचा;
येउन पोहोचतो, दूर कोठेतरी!
तेव्हा सुर्य अस्ताला गेलेला!
अन मीही स्थिरावलेला!
अगदी एकाकी एकटा!

आता सोबतीला असतात
सागराच्या त्या स्तब्ध लाटा;
धुसर-धुसर दिसणाऱ्या वाटा;
अन मंदावलेल्या त्या तारका!

आता सोबतीला असते;
एक काळोखी रात्र!
तिच्या असण्याची एक चाहूल;
तिच्या नसण्याची  मात्र मनी एक खंत!

मिलिंद कुंभारे

चोर-बाजार शब्दांचा!

चोर-बाजार शब्दांचा!

का मांडतोस तू;
चोर-बाजार शब्दांचा!
अन करतोस उपहास;
तिच्या माझ्या भावनांचा!

कधी कॉपी पेस्ट करून;
चोरोतोस तू;
त्याचं गुलाबी स्वप्नं!
तर कधी तिचं गोड हसणं!

तसंच कॉपी पेस्ट करून;
भरशील का तू;
तिच्या रिकाम्या घागरीत;
नभातल चांदणं!
होतील का
तिच्या डोळ्यांतील
अश्रूंची फुलं!
अन
उकलशील का?
जन्म अन मृत्यू मधलं;
अंतर एका श्वासाचं !

मिलिंद कुंभारे

पावसाळा!

पावसाळा!

कळतच नाही;
हरवतो कुठे;
गंध ओल्या मातीचा;
अन केव्हा संपतो;
पावसाळा!

आता ग्रीष्म;
आयुष्याला चिकटलेला;
मंजिल जवळ असताना;
रस्ता मात्र लांबलेला!

आता
ओंजळीतलं चांदणं निसटलेलं
उंच उंच भरारी घेणारं मन;
थांबलेलं, खचलेलं
अन
पायाखालची वाळू सरकल्यागत होतं!
पुनवेच्या रातीचं स्वप्न धुक्यांआड विरून जातं!

तरीही का कुणास ठाऊक;
माणूस मात्र जगत असतो;
जगण्यासाठी रोज रोज मरत असतो!
सागरातल्या लाटांमधला जिवंतपणा;
डोळ्यांत साठवत;
मनात दाटलेला पाऊस;
पापण्याआड दडवत;
तो मात्र आसुसलेला;
जणू
कित्येक दिवसांचा तहानलेला;
पुन्हा एकदा
त्याच पावसात चिंब भिजायला!
शोधीत पुन्हा
हरवलेला गंध तो ओल्या मातीचा!

मिलिंद कुंभारे

मन वढाय वढाय

 मन वढाय वढाय

मन वढाय वढाय, उभ्या पीकातलं ढोर । किती हाकला हाकला, फिरी येतं पिकांवर ।।
मन मोकाट मोकाट, त्याले ठायी ठायी वाटा । जशा वार्‍यानं चालल्या, पानावर्हल्यारे लाटा ।।
मन लहरी लहरी, त्याले हाती धरे कोन? । उंडारलं उंडारलं जसं वारा वाहादन ।।
मन जह्यरी जह्यरी, याचं न्यारं रे तंतर आरे । इचू साप बरा, त्याले उतारे मंतर ।।
मन पाखरू पाखरू, त्याची काय सांगू मात?। आता व्हतं भुईवर, गेलं गेलं आभायात ।।
मन चप्पय चप्पय, त्याले नही जरा धीर । तठे व्हयीसनी ईज, आलं आलं धर्तीवर ।।
मन एवढं एवढं, जसा खाकसचा दाना । मन केवढं केवढं? आभायात बी मायेना ॥
देवा, कसं देलं मन आसं नही दुनियात । आसा कसा रे तू योगी काय तुझी करामत ॥
देवा, आसं कसं मन? आसं कसं रे घडलं । कुठे जागेपनी तूले असं सपनं पडलं ॥

कवयित्री – बहिणाबाई चौधरी

निवडुंग!

निवडुंग! 

निवडुंग!

अपयश,
मनाच्या वाळवंटात,
उगवलेलं निवडुंग!
बोचतंय मला रात्रंदिवस,
असह्य करतंय,
जगणं माझं!

सूर्य रोज उदयास येतो,
उधळीत आशेची किरणं!
पण डोळ्यांसमोर माझ्या,
फक्त निराशेचं धुकं!
झुरतय मन,
बघाया धुक्यांआड,
लपलेला वसंत!

पण किळसवानं, अर्थहिन
असतंय ते जगणं,
अगदी एकाकी एकट,
शोधीत हरवलेलं,
स्वतःचच अस्तित्व!
कधी वाटतं करून टाकावा,
त्या क्षणभंगुर जीवनाचा अंत!
पण तेही असतं अवघड!

मग  उरतंय,
एकट्याचच एकलकोंड विश्व!
शून्यात अडकलेलं,
जिथं सोबतीला असतं,
फक्त निवडुंग!
अन
बोचणाऱ्या काट्यांची,
गोळा-बेरीज करत,
कसं -बसं मरत-मरत जगणं!
जणू  न उमगलेलं एक कोडं!

मिलिंद कुंभारे

निःशब्द

निःशब्द

काळोखलेल्या असताना;
साऱ्याच वाटा;
दूर कोठेतरी;
उजेड दिसला!
वाटलं, झोपडीत तुझ्या;
तेवणारा दीप असावा;
पण भुरळ घाली;
लुकलुकता काजवा तो;
समीप जाता;
दूर जाहला;
सोडून मागे;
अंधार सारा!

आठवणींच्या विश्वातून;
दूर लोटले जेव्हा स्वतःला;
क्षणभर स्तब्ध झाल्या;
सगरीच्या त्या
सळसळत्या लाटा!
स्तब्ध झाली पानें  फुलें!
अन स्तब्ध आसमंत सारा!
अशातच वाऱ्याची;
ती सहज झुळूक;
अस्तब्ध करून गेली;
त्या शांत लाटांना!
अन उफाळून गेली;
मज अंतरीच्या वेदनांना;
अन मनी कोंडलेल्या
भावतरंगांना!

कधीकाळी मीच छेडलेल्या;
त्या बेसूर तारा;
अस्वस्थ करीत होत्या;
मज हळव्या मनाला!
आता
गांव मनातले थांबले होते;
सरल्या वाटेवरती;
अन थांबली होती;
तुजसवे गायलेली;
ती  कित्येक गाणी!

आता
जणू शब्द गोठलीत माझी;
थिजलित आसवंही सगळी;
अन
निःशब्द झालोय मी
कायमचा!

मिलिंद कुंभारे

स्वप्नधुन्दि

स्वप्नधुन्दि

स्वप्नधुन्दितलि  तू स्वप्नसुंदरी !
फुलाबागेतली तू फुलराणी !
सोडून स्वप्नील दुनिया ;
मनोवनात माझ्या
अवतरशील का ?
रुक्ष जीवनात माझ्या ;
वसंत होऊन
बहरशील का?

कवीमनाची माझ्या
तूच नायिका !
चित्रशैलीत माझ्या
तुझीच प्रतिमा !
काव्यास माझ्या;
साथ सुरांची
देशील का?
चित्रांत तुझ्या
रंग उमेदीचे
उधळ्शील का?

अथांग भवसागरात
उभी ती प्रीतनौका!
दिशाशून्य असा मी
तीत एकटाच का?
तुजप्रीतीच्या लाटांचा
सहारा मज देशील का?
भटकलेला मी!
किनारा मज दावशील का?

मिलिंद कुंभारे

तुझा ध्यास!

तुझा ध्यास!

तुझा ध्यास!

वाटलं होतं
वादळी आयुष्यात माझ्या
तू पाऊस घेऊन येशील!
वळणा-वळणावर थांबलेल्या
जीवनाचा,  तू एक प्रवाह असशील!
विस्कटलेल्या त्या प्रत्येक नात्याचं
तू एक संकुल बनवशील!
मला कधीही न कळलेल्या
त्या प्रेमाची;
तू परिभाषा असशील!
निरर्थक, नाउमेद जगण्यास माझ्या
तू एक श्वास ठरशील!

पण वाटलं नव्हत
माझं अख्खं भावविश्वच तू
तुझ्या तळहातावर अलगद पेलशील!
मनाच्या गाभाऱ्यात माझ्या
तू एक प्रेमांकुर पेरशील!
अन वाळवंटी आयुष्यात माझ्या
तू दोन गुलाब उगवशील!
रुक्ष जीवनाचं माझ्या
तू नंदनवन करशील!

वाटलं नव्हतं
वादळी आयुष्यात माझ्या
तू पाऊस घेऊन येशील!

मिलिंद कुंभारे

गर्द ओल्या अंधारी!

गर्द ओल्या अंधारी!

गर्द ओल्या अंधारी!

म्हातारीची गोष्ट

म्हातारीची गोष्ट

म्हातारीची गोष्ट

कोपऱ्यातल्या घरात
रहाते एक म्हातारी
उग्र चिडकी संशयी
तरीहि आहे बिचारी १
म्हातारीने पोरा होते 
इंजिनिअर केलेले 
तळहातावर होते
जणू काही सांभाळले  २
गरिबीच्या गटारात
दिवस होते काढले
मुलामध्ये भविष्याचे
सुंदर स्वप्न पाहिले ३
होता होता स्वप्न पुरे
नि टर्रकन फाटले
तिचे जीवन सर्वस्व
कुणीतरी हिरावले ४
भूल घालूनिया त्याला
दूरच्या देशात नेले
जादूच्या महालात नि
बेहोष बेधुंद केले ५
म्हातारीने मग सारे
जग पालथे घातले
पोरासाठी देव सारे
पाण्याखालीही ठेवले ६
राजा प्रधान सचिव
यंत्री तंत्री जादुगार
यांच्याकडे पोरासाठी
केले प्रयत्न अपार ७
यत्न फळत नव्हते
दिन सरत नव्हते
म्हातारीचे दु:ख अन
सतत वाढत होते ८
भेटेल त्याला म्हातारी
ते दु:ख सांगू लागली
जादूगारी सुंदरीला
त्या शिव्या देवू लागली  ९
गुणी बाळ माझा परी
भोळा म्हणत राहिली
तेच ते ऐकुनि तिला
सारीच टाळू लागली १०
वेडी झाली म्हणे कुणी
हळूच हसू लागली
सहानुभूतीने कुणी
कणव करू लागली ११
हळू हळू म्हातारी ती
अगदी एकटी झाली
आपली हार मनात
तिला कळून चुकली १२
म्हातारी मग अधिक
संशयग्रस्त बनली
साऱ्याच जगा रागाने
शापच देवू लागली १३
भुताटकीच्या घराला
कळा भयानक आली
तिची बेल वाजविण्या
सारी घाबरू लागली  १४
म्हातारीचा पोर आता
धनवान झाला होता
पोराबाळात आपल्या
चांगला रमला होता १५
गाडी घर पैसा सार
अगदी मजेत होता
म्हातारीला पैसा अन
देऊही करत होता १६
म्हातारीला सोन्याचे ते
पण अंड नको होते
कोंबडी सकट तिला
तिचे घर हवे होते १७
तिला तिच्या रक्ताचे
तिला तिच्या हक्काचे
तिला तिच्या कष्टाचे
सारे फळ हवे होते  १८
कितीतरी दिवस हे 
नाटक चालले होते
म्हातारीचे वणवण
भटकणे चालू होते  १९
एक दिवस कावून
ये म्हातारा गावाहून
नि तिची मोट बांधून
गेला तिजला घेवून २०
जाता जाता मला तेव्हा
स्पष्टच सांगून गेला
माझ्या साठीतरी आहे
आता पोर माझा मेला २१
उदास शून्य म्हातारी
काहीच नाही बोलली
डोळ्यात तिच्या विझली
तेव्हा लंका मी पाहिली  २२
पण माझी खात्री आहे
ती नक्की पुन्हा येणार
टाहो फोडत सर्वत्र 
पोरासाठी धावणार २३
मुलासाठी झगडणे
हे आता झाले जीवन
जीवनाला अर्थ आला
जणू की अर्थावाचून  २४
आज जरी सुटकेचा
एक निश्वास टाकून
संपला म्हणतो त्रास 
जातो तिज विसरून २६
कधीतरी मनामध्ये
म्हातारी मज दिसते
स्वप्न मुलानातवांचे
नि खळ्ळकण फुटते   २७

विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/

गोठलेला पाऊस

गोठलेला पाऊस

गोठलेला पाऊस

आई

आई

आई!

सखा तुझा
अधांतरीच तुला
सोडून गेला!
वाटलं प्रवास आता
संपला तुझा!

पण न खचता
खेळलीस तू;
आयुष्याची
एक झुंजार खेळी!

अशातच
प्रवास तुझा कधी थांबला;
तुला कधी कळलेच नाही!

आता शब्द तुझी गोठलीत;
आसवहि थिजलित!
पण नजर तुझी
सदैव भिरभिरती!

घरट्यातली  पाखरें;
केंव्हाच गगनभैर झाली;
कधीही न परतण्यासाठी!
पण तरीही;
नजर तुझी
सदैव भिरभिरती!
कुणास ठाऊक?
कुणासाठी?
कशासाठी?

आई सांग  मज
आजच्या दिवशी;
वाहू कसा मी;
तुज श्रद्धांजली!
आठवणींचा पाऊस
पापण्यांपलीकडेच आटवू;
कि ढसा - ढसा
रडूं मी!

मिलिंद कुंभारे

ते वयच तसे असते!

ते वयच तसे असते!

ते वयच तसे असते!

खळाळनाऱ्या
धबधब्यासारखे!
हसते, खिदळते,
वाट सापडेल,
तिथे पळते!
भान नसे,
त्याज कुणाचे,
भय नसे,
त्याज कुठले!
ठेच लागून,
कित्येकदा पडते!
अन,
स्वत:च स्वत:ला,
पुन्हा पुन्हा सावरते!
राग, लोभ,
मोह, माया,
त्यज नसे,
निरागस असते,
सारे कसे!

बघता बघता,
ते तारुण्य गाठते!
अन
मन फुलपाखरू होते,
उंच, उंच उडते!
आता नसती त्याची,
धरतीवर पाऊलें!
स्वप्नातच ते रमते,
तिच्यातच ते गुंतते,
त्याच्याशीच ते बोलते!

कळतच नाही, कधी ते
वार्धक्य येउन ठेपते!
आता
तन थकलेले,
मन खचलेले,
व्यथा, वेदनांचे,
नयनी मेघ दाटलेले!
अन
ऋतू आयुष्यातले,
सगळेच हरवलेले!

ते वयच तसे असते!
ते वयच तसे असते!
ते वयच तसे असते!
मिलिंद कुंभारे

प्रश्नचिन्ह?

प्रश्नचिन्ह?

प्रश्नचिन्ह!

स्वप्नी माझ्या
रोज येतेस तू
घेऊन एक
प्रश्नचिन्ह?

नको नको म्हणताना
तोच हट्ट करतेस तू!
मनातल्या व्यथा
मनातच दडवत;
प्रश्नांचा गुंता करतेस तू!
शब्द तुझे गोठले असताना;
आसवांचाच पाऊस
पाडतेस तू!

ओसंडून जाऊ दे
बांध मुक्या भावनांचा
कदाचित तो प्रवाह
शोधील एक चोरवाट;
जी घेईल ध्यास
तुझ्या अंतरीच्या
अव्यक्त वेदनांचा!

तेव्हा नसतील कुठलेच प्रश्नचिन्ह!
असेल फक्त एक जिव्हाळा
जसा रानावनातला गारवा!
कदाचित
असेल ती एक निखळ मैत्री
दिव्यातल्या धगधगत्या ज्योतीसारखी!
किंवा
असेल ते एक अतूट बंधन
प्रीतीच्या धाग्यांनी घट्ट गुंफलेलं!
कधीही न तुटणार!
कधीही न सुटणार!

पण  नसतील कुठलेच प्रश्नचिन्ह!
असेल फक्त एक प्रवास;
सहज, सोपा
शून्याकडून जीवनाकडे वळणारा!
कदाचित
असेल तो एक सहप्रवास;
चार पावलांचा, चार कप्यापलीकडला!
तुझ्या - माझ्या मनाचा
शिखर अन क्षितीज गाठणारा!


स्वप्नी माझ्या
आता तू येऊ नकोस!
प्रश्नांचा गुंता वाढवू नकोस!
तुझ्याशिवाय मी जगावे
कि माझ्याशिवाय तू जगावे;
मला न उमगलेलं
ते एक सत्य असावं!
अर्धसत्य!
कि
पुन्हा एक प्रश्नचिन्ह?

मिलिंद कुंभारे

उधाणलेला सागर

उधाणलेला सागर

जीवन म्हणजे

जीवन म्हणजे

स्याही संपली म्हणून

 

स्याही संपली म्हणून

 स्याही संपली म्हणून

स्याही संपली म्हणून,
सोडू नकोस तू,
कविता लिहायचा!
शोधू नकोस तू,
पेन दुसरा तिसरा!
रक्ताच्या थेंबा थेंबानी,
लिही तू कविता!
अन ओसंडून जाऊ दे,
नयनी गोठलेल्या भावनांना!

 मिलिंद कुंभारे

अनुबंध

अनुबंध

मराठमोळी तू!

 

मराठमोळी तू!

मराठमोळी तू!

 मराठमोळी तू गं!
जशी सौंदर्याची खान गं!
श्रुंगार तुझा साधाच गं!

गळ्यात शोभती  एकदाणी,
अन पायांत वाजती पैंजण,
जणू छेडती धुंद मधुर सूर गं!
भरजरीचा हिरवा शालू,
अन डोळें मिटून लाजणं,
गालांवर हंसू गोड गं!
कपाळी शोभती लाल कुंकू,
सौभाग्याचं जणू मुकुट गं!
नाकामध्ये
नथ मोत्यांची,
शोभते जशी तू,
चंद्राची गं चांदणी!
काळ्याभोर केसांमध्ये
गुंफती गजरा मोगऱ्याचा,
दरवळीत गंध,
मराठमोळ्या गं मातीचा!
भाव भोळे चेहऱ्यावरती,
अन प्रीत तुझी,
अमृतापरी गोड गं!
मन तुझे,
फुलांपरी कोमल गं!
आभाळागत माया तुझी,
जशी भर उन्हांत,
सावलीचा अंश गं!

मराठमोळी तू गं!
जशी सौंदर्याची खान गं!
श्रुंगार तुझा साधाच गं!

मिलिंद कुंभारे

बेधुंद

बेधुंद